Hoxe foi un día un tanto raro!Cheo de sensacións,iso si!Risas no coche de caminho á facultade coa minha copilota =;) , sono, cansazo e aburrimento nalgunhas clases, malentendidos con xente q aprecio realmente (ben ententidos finalmente,verdade?), logo outro período de risas durante a comida, saúdos gratos con xente grata, miradas escapadas que buscaban un obxectivo ideal (ese obxectivo que a mente e os ollos saben)...
Logo, cabreo nun atasco sen sentido, dor de cabeza e, por conseguinte, máis mal humor, dozura na chegada á casa (só ó ver ó avó máis preciado desta terra e ó mellor irmán do mundo), confianza e seguridade nas conversas fraternais que a miúdo temos Fa e eu...
E por último, indignación, enfado, baleiro interior, choros, bágoas, ganas de fuxir, escapar... O alcol volve ser o axente das discusións entre un pai que non remata de entender e unha filla que xa non sabe como actuar.
Agora soamente me queda o sentimento de seguridade e calma que sinto cando me refuxio neste pequeno espazo. A vós, os que sempre estades aí e me aturades tal e como son, soamente tenho que darvos as grazas. O sentimento que sinto cando penso en vós é indescriptible, non hai palabras nin imaxes verdadeiras que poidan describir o peculiar que sodes todos e cada un de vós. Un saúdo desta verdadeira imaxe que hoxe non se sinte Pherenike.
Logo, cabreo nun atasco sen sentido, dor de cabeza e, por conseguinte, máis mal humor, dozura na chegada á casa (só ó ver ó avó máis preciado desta terra e ó mellor irmán do mundo), confianza e seguridade nas conversas fraternais que a miúdo temos Fa e eu...
E por último, indignación, enfado, baleiro interior, choros, bágoas, ganas de fuxir, escapar... O alcol volve ser o axente das discusións entre un pai que non remata de entender e unha filla que xa non sabe como actuar.
Agora soamente me queda o sentimento de seguridade e calma que sinto cando me refuxio neste pequeno espazo. A vós, os que sempre estades aí e me aturades tal e como son, soamente tenho que darvos as grazas. O sentimento que sinto cando penso en vós é indescriptible, non hai palabras nin imaxes verdadeiras que poidan describir o peculiar que sodes todos e cada un de vós. Un saúdo desta verdadeira imaxe que hoxe non se sinte Pherenike.
4 comentários:
O meu nunca foi dar consellos, pero sabes que entendo o que sintes. Hai cousas ante as cales soio nos resta ser fortes, e dende logo eu sei que ti o es. As batallas gáñan-se dia a dia, anque eses dias non teñan moito sentido. E sabes que aquí estamos todos. Bicos
Jrasias outra ves,Paco.O de ser forte inténtase pero..........non sempre se consije. Menos mal q ultimamente me soa o telefono e escoito unha vos q me tranquilisa e dá forsa!Jrasias polo comentario.Bicos
Adiante Pherenike. Sempre adiante
Enviar um comentário