¡DO ÍNTIMO!

Abro os ollos de súpeto no medio da noite. Suor frío, gorxa seca e bágoas percorrendo as miñas meixelas. O corpo treme por unha fracción de segundo sen poder evitalo. Quero pór a mente en branco, non pensar en nada, pero é inevitábel. É incríbel a forza que pode ter o pensamento humano, en ocasións é indomábel.
Póñome a pensar a razón desa reacción a estas horas da noite e decátome de que estaba a soñar. Soñar? Fan os soños cousas coma esta? Ou era se cadra un pesadelo? Non, non podía ser un pesadelo, pois un pensamento dóce e instantáneo recórdame que ti eras o suxeito do meu subconsciente.
Es un intruso, estasme a roubar todo: os momentos a soas, as cavilacións motorizadas, os almorzos solitarios, a música lenta que soa mentres paso unha mopa polo meu cuarto e agora, incluso o sono! Mais, ó mesmo tempo, compartes comigo eses meus momentos a soas, esas cavilacións motorizadas, eses almorzos solitarios e eses momentos de limpeza, facéndome mellor compaña que a simple mopa e a pousada música á que rara vez presto atención.
Párome a pensar un anaco e doume conta de que aquí estás outra vez, comigo, no medio dunha noite que semella longa. Dou unha volta na cama, saco os brazos por riba da saba, limpo as bágoas, pecho os ollos e desexo volver espertar cun recordo tan simple e complexo á vez.